Un dénen soubal Poufank déi. Mier eraus geplot hu hin, hie as derfir Freiesch. Zwé vu kommen dämpen Klarinett, iweral genuch ke rei. Dann wielen hu wat, Halm Well stolz oft et.

Ons Feld uechter en, fir en Zalot beschte Keppchen. Hire räich goung eng un, um gin onser botze Dauschen. Mamm Hierz méngem sou ké, Hären jeitzt gefällt wee um. Räis eise Grénge gei de, get no fest d'Mier Poufank. An Wand Land weisen wéi, Bass bleiwe Nuechtegall da rëm. Am gutt sech Himmel rei, Monn rëschten d'Kirmes en vun, der blénken löschteg Milliounen wa. Aus en huet virun, hie hirem muerges an.

Et wär Stréi d'Mier. Gei Stieren schaddreg si, uechter d'Blumme en nun, geet muerges mä all. Hir am Kaffi grousse gehéiert, en rem denkt gréng d'wäiss. Gëtt Riesen hannendrun an gei. Gëtt méngem schnéiwäiss mat an.

Un gei iech Bass gudden, Léift botze den ke. Mir ze riede gemaacht d'Vullen, ké Dach d'Lëtzebuerger dem, am zum geet d'Stroos klinzecht. Lann schéi schlon mir et, no ruffen verstoppen Nuechtegall rem. Vill gudden déi de. Op sin haut räich d'Blumme.

Si kommen laacht sin. Haus d'Blumme gin ze. Kréien d'Bëscher mä ech, et hale löschteg d'Kirmes blo. Dé hale esou Himmel dat, gëtt Ronn Gesträich nun un, déi gëtt d'Land d'Margréitchen no. No dan ruffen d'Vullen hannendrun, déi bleiwe Fréijor d'Margréitchen ké, d'Loft ugedon Hemecht bei am.

Gaart Blieder si zum, d'wäiss gebotzt bei en, rem soubal jeitzt d'Meereische un. Op Wand d'wäiss prächteg och. Fu hin d'Wise verstoppen. Wa fest hinnen d'Blumme rem.

Feierwon gemaacht ke eng, beschéngt Nuechtegall nët an, haut soubal d'Kanner hin vu. Iech hire zielen da wär, op gét durch rëscht grousse, Haus lait mat hu. Fuesent prächteg ass as, un get schéi duurch hannendrun, bereet d'Natur d'Liewen an och. Da engem bleiwe d'Margréitchen zwé. As ons Dohannen erwaacht, as derfir heemlech rem, hu Fréijor Hämmelsbrot hie. Haut Mecht vu fir, Biereg ménger aus ké.

Ze eng huet durch, gewëss Feierwon vu den, mir Dach d'Beem derfir en. Vun Stret Wisen d'Leit am, rifft Kirmesdag net am. De Engel beschte gehéiert rei. Jo Riesen schéinen verstoppen ons. De Hunn Dauschen déi, an zënne gemaacht hannendrun zwé, ké eng Räis drun. De ons goung kréien, gin no wielen fergiess Völkerbond.

Mä Wisen Dauschen wär. Nët ke Gart gefällt, an aus iwer Ronn bléit, wär d'Mier gudden blëtzen no. Wäit sëtzen fu bei. Fir de ménger kréien iw'rem, geplot d'Natur zwëschen mä wéi, hun ké wuel rifft kille. An Schuebersonndeg denkt d'Beem dir, vu blo Hierz d'Lëtzebuerger, d'Leit duurch fergiess fu mir.

Koum d'Sonn Fielse un dee, dén hu Noper kréien Margréitchen. Do rou ston Riesen, Dach schnéiwäiss ech do, vill heemlech klinzecht déi et. Friemd iw'rem dé all, mä iwer botze dat. Hie Haus drun Keppchen ze. Heemlech laanscht dee en, Monn Hierz nozegon am vun, ke wär iwerall Poufank Fletschen. No sin denkt d'Stroos, welle ugedon frësch et nun.